Leestijd: ca. 5 minuten Waarom het iedere dag opnieuw voelt (en dat oké is) Wie mantelzorger is van iemand met dementie, weet dat dagen vaak niet spannend of verrassend zijn. Het voelt soms juist tergend langzaam, saai en eindeloos herhalend. Gisteren leek er nog helderheid, vandaag is die weg. Ondertussen hoor je hetzelfde verhaal, keer op keer. De langspeelplaat Je naaste vertelt een verhaal dat ooit prachtig was. Maar nu is de glans eraf. Het klinkt alsof een langspeelplaat blijft hangen: het liedje was ooit mooi, maar nu grijsgedraaid en versleten. Toch blijft je naaste vertellen. Niet zomaar, maar omdat het voor hem of haar een verhaal is dat belangrijk voelt en gedeeld wil worden. Het is een poging om contact te maken, sociaal te zijn, mee te doen. Dat zit er vanaf jongs af aan ingebakken. Voor...

Je hebt al iets in beweging gezet Soms voelt het alsof je niets bereikt. Je zorgt, je regelt, je blijft doorgaan – en toch zie je vooral wat er niet lukt. Maar geloof me: je hebt al iets in beweging gezet. Iedere dag dat je er bent, kies je opnieuw. Soms doe je dat met kracht en vertrouwen, soms met twijfel of vermoeidheid. En toch: je doet het. Dat alleen al maakt verschil. Veel mantelzorgers leggen de lat hoog. Je denkt dat je het perfect moet doen, dat je altijd beschikbaar moet zijn, altijd geduldig, altijd sterk. Maar mantelzorgen gaat niet over perfectie. Het gaat over blijven staan, ook als het zwaar voelt. Over kleine momenten van verbinding die misschien onzichtbaar lijken – maar die wél blijven hangen. Denk aan een hand die ontspant als jij hem vasthoudt. Een glimlach die onverwacht...

Leestijd: ca. 5 minuten Samen zorgen – of toch alleen? Mantelzorgen doe je vaak met liefde. Maar liefde maakt het niet automatisch licht. Veel mantelzorgers ervaren eenzaamheid: je staat er niet écht alleen voor, en toch voelt het soms zo. Misschien herken je dit: Je woont samen met je partner of ouder met dementie. Dan leef je automatisch mee in zijn of haar ritme. Je gaat mee naar afspraken, vangt herhalende vragen op en bent er ook tijdens de nachtelijke onrust. Of je woont niet samen. Je dierbare woont nog alleen of in een zorginstelling. Dan probeer je afspraken te regelen, bezoekmomenten te verdelen en bereikbaar te blijven voor telefoontjes of onverwachte situaties. Wat je ook doet, het voelt vaak alsof je altijd “aan” staat. En juist dát maakt dat je...

Tot hier en niet verder – ontdek waar jouw grens ligt Zorgen voor een ander vraagt veel. Meer dan je vaak doorhebt. Totdat je op een dag moe bent, snauwerig reageert of het gevoel hebt dat je niets meer kunt hebben. En dan vraag je je af: hoe ver ben ik eigenlijk gegaan? Niet omdat je dat wilde. Maar omdat het gewoon gebeurde. Zorgen slokt op Mantelzorg is niet iets wat je op een vast moment doet. Het is vaak overal tussendoor: even bellen, iets regelen, nog snel langs, eten maken, iets oplossen. En voor je het weet leef je in dienst van het zorgen. Zonder dat iemand dat van je vroeg. Zonder dat je zelf nog weet: Waar ligt mijn grens eigenlijk? Grenzen voelen begint bij jezelf Veel mantelzorgers voelen hun grens pas als het eigenlijk al te laat is. Als het lichaam protesteert. Als je hoofd vol...

Soms denk je: waarom doet hij zo moeilijk? Of: waarom blijft ze dit nou vragen? En misschien heb je al duizend keer uitgelegd wat er aan de hand is. Je voelt je moe, gefrustreerd of zelfs een beetje kwaad. En dat mag. Je doet veel. Je geeft veel. Maar laat me één gedachte met je delen: het is geen onwil. Bij dementie verandert het brein. Wat logisch was, voelt niet meer logisch. Wat vanzelf ging, is ineens weg. En dat maakt bang. Verward. Afhankelijk. Sommige mensen worden dan stil. Anderen gaan herhalen. Weer anderen worden boos. Niet omdat ze dat willen — maar omdat ze proberen grip te houden op wat wankel is geworden. Reflectie Wat probeer jij steeds opnieuw uit te leggen, terwijl het niet aankomt? Sta daar eens even bij stil. Niet om jezelf te verwijten, maar om te onderzoeken of...

De zomer is begonnen. Jij zorgt gewoon door. Mensen maken plannen, zoeken campings, boeken vliegtickets. En jij? Jij zorgt. Misschien zelfs méér dan anders. Want de dagbesteding is dicht. De vaste thuiszorgmedewerker is met verlof. En de logeeropvang zat alweer vol. De dagen worden langer, maar jouw lijstje wordt dat ook. “Kun je het niet even loslaten?” Je hoort het wel eens. Goed bedoeld, vast. Maar jij weet: loslaten is geen knop. En ook geen luxe. Je blijft draaien. Van het ene telefoontje naar de volgende boodschap. Je probeert overzicht te houden. Of je stapt steeds opnieuw in als er weer iets misloopt. Soms doe je het automatisch. Soms op karakter. Soms met tegenzin. En soms met tranen in je ogen. Tijd voor jezelf dan? Wanneer? Hoe dan? Even zitten in de tuin? Dan roept er...

Zorg je óók nog voor jezelf? Deze vraag lijkt op het eerste gezicht vriendelijk. Maar voor veel mantelzorgers voelt het als een klap in het gezicht. Want wanneer dan? Hoe dan? Waar dan? Je bent al blij als je even rustig kunt douchen. Toch stel ik diezelfde vraag regelmatig. Niet om je te wijzen op wat je niet doet. Maar om je te helpen zoeken naar wat nog wél kan. Zelfzorg is geen luxe Het woord ‘zelfzorg’ roept soms beelden op van een dag naar de sauna. Maar daar gaat het niet om. Zelfzorg is: even ademen. Een boterham eten zonder haast. Zeggen “nu even niet.” Een kwartier wandelen, een podcast luisteren, iets doen wat jóu opraapt. Waarom het zo belangrijk is? Omdat zorgen voor een ander niet vol te houden is als je jezelf vergeet. Ik zie het dagelijks in mijn werk als EVV’er: mantelzorgers die te lang...

Als zorgen je langzaam overneemt Je begint met een paar kleine dingen. Even een ritje naar het ziekenhuis. Een boodschapje. Een telefoontje. En voor je het weet, ben jij degene die alles regelt: de was, de medicijnen, de administratie — én het verdriet. De opmerking die blijft hangen “Je kiest er toch zelf voor?” Alsof je niet mag klagen. Alsof je dit zélf wilde. Maar wás het echt een bewuste keuze? Heb je gekozen voor dag en nacht alert zijn? Voor afspraken schrappen omdat je moeder een slechte dag heeft? Of groeide je er stapje voor stapje in — vanuit liefde, loyaliteit en plichtsgevoel? Onbegrip maakt het zwaarder Je doet al zoveel. En dan komt daar ook nog het onbegrip bij: Vrienden die zeggen dat je “meer tijd voor jezelf moet nemen”, zonder...

Zorgen én loslaten – hoe doe je dat? Mantelzorgen lijkt soms op een touwtrekwedstrijd met jezelf. Je wilt er zijn. Je wilt het goed doen. Je wilt niets missen. Maar ondertussen roept iets in jou ook: “Ik trek dit niet meer alleen.” En dan komt het schuldgevoel: “Mag ik dit wel denken?” Betrokken zijn zonder jezelf te verliezen Als EVV’er in de dementiezorg zie ik hoe zwaar mantelzorg kan zijn. Zorgen voor een ouder betekent vaak dat je niet alleen ‘doet’, maar ook ‘draagt’: de angst, het verdriet, de verantwoordelijkheid, de twijfels. Loslaten voelt dan als falen. Maar in werkelijkheid is loslaten vaak een daad van liefde. Wat betekent loslaten eigenlijk? Loslaten is níet: “Het zal me allemaal worst wezen.” Loslaten is:...

Wat als je ouder geen hulp wíl? Het gebeurt vaker dan je denkt. Een dochter belt mij op en zegt: “Ik zie dat het niet goed gaat met mijn moeder. Maar ze wil geen hulp. Ze zegt: ik kan het allemaal nog prima zelf.” En ondertussen? Ondertussen gaat het wél mis. Trots, angst en het gevoel van controle verliezen Veel ouderen willen geen hulp accepteren. Niet omdat ze het jou moeilijk willen maken, maar omdat hulp voelen als een verlies. Het voelt als: Toegeven dat ze het niet meer aankunnen De eerste stap richting het verpleeghuis De controle kwijtraken over hun eigen leven Soms lijkt het koppigheid. Maar meestal is het angst. Angst voor verandering. Angst dat anderen ineens alles overnemen. Angst om afhankelijk te worden. Of om vergeten te worden. Wat kun je doen als je...

Wanneer is het genoeg? In mijn werk als EVV’er in de ouderenzorg zie ik het vaak: mantelzorgers die nét iets te lang zijn doorgegaan. Die achteraf zeggen: “We waren er eigenlijk al overheen.” Ze wilden het goed doen. Liefdevol blijven zorgen. Maar ergens onderweg zijn ze zichzelf kwijtgeraakt. Het sluipt erin Je begint met wat hulp in huis. Dan kook je elke dag een warme maaltijd. Daarna regel je de was, de medicatie, het overzicht. Je gaat er ’s nachts naartoe als er paniek is. En je werk? Je eigen gezin? Dat schiet erbij in. Maar je denkt: “Ik moet dit kunnen. Het is mijn moeder.” Of: “Mijn partner heeft voor mij gezorgd. Nu ben ik aan de beurt.” Totdat je lichaam iets anders zegt. Je slaapt slecht. Je huilt vaker dan vroeger. Je wordt boos. Je vergeet...

Wanneer weet je dat het tijd is? Zorg je voor iemand met dementie? En vraag je je af of het nog wel veilig is thuis? Die twijfel ken ik maar al te goed. In het wooncentrum waar ik werk, zie ik het vaak gebeuren. Een partner of dochter brengt iemand bij ons. Moe. Verdrietig. Met een schuldgevoel. Alsof ze ‘te snel’ hebben opgegeven. Terwijl ze eigenlijk al te lang hebben volgehouden. De twijfel die vreet Er is veel weerstand tegen het verpleeghuis. En dat begrijp ik. In het nieuws zie je vooral tekorten, fouten en schrijnende verhalen. Maar dat is niet het hele beeld. In de praktijk zie ik ook dit: Mensen met dementie die verdwalen in hun eigen huis Die vergeten dat ze gegeten hebben Die gevaarlijke situaties creëren, zonder het te weten Partners die al maanden niet goed...