Ik kijk naar je op

Oktober staat in het teken van angst. De dagen worden korter. Er zijn meer schaduwplekjes in huis en buiten. Je hoort geritsel hier en daar. Of ineens dat vreemde geluid – o, het is de verwarming die borrelt.

Dat is angst in zijn gewone gedaante: een klein schrikmoment. Vaak lach je er daarna om. Maar soms voelt angst groter. Dan kruipt hij onder je huid. Je slaapt slechter, je piekert meer. Je ziet tegen dingen op, zonder precies te weten waarom.

Misschien herken je dat. Angst om grip te verliezen. Angst dat je niet meer weet wie je zelf bent, omdat je steeds meer zorgt voor de ander. Angst dat de toekomst anders wordt dan je dacht.

Wanneer ben je mantelzorger?

Van de week sprak ik een vrouw die zorgt voor haar man. Hij zit in het eerste stadium van dementie. Ze vertelde hoe ze samen de weg bewandelden. Maar toen ik vroeg of ze zich mantelzorger voelde, zei ze:

“Mantelzorger? Nee, dat woord alleen al… ik ben gewoon de vrouw van. Dat ben ik al jaren.”

En toch zag je dat haar rol veranderd was. Ze deed al zoveel voor hem. Het woord mantelzorger voelde voor haar bedreigend. Alsof ze een titel kreeg die ze niet wilde, en waarin ze zichzelf kwijtraakte.

Misschien herken jij dat ook:

• Je wilt gezien worden als vrouw van, of dochter van.

• Niet alleen als “mantelzorger”.

• En toch merk je dat anderen je wél zo noemen.

Dat schuurt. Het geeft erkenning – maar het roept ook angst op. Want wie ben jij dan nog, naast die rol?

Waarom angst omarmen helpt

Angst wegduwen lijkt de makkelijkste weg. Maar hoe harder je vecht tegen angst, hoe groter hij vaak wordt. Wat helpt, is angst erkennen – hem omarmen in plaats van wegstoppen.

Angst is een signaal, geen vijand. Het vertelt je dat er iets belangrijk is, dat je iets wilt beschermen of waar je onzeker over bent.
Erkenning geeft rust. Zeggen “ja, dit is angst, en dat mag er zijn” haalt spanning weg.
Angst verandert als je hem aankijkt. Soms blijkt er onder de angst verdriet te zitten, of zorgen, of juist liefde voor degene om wie je bang bent. Dan krijgt de angst een plek, in plaats van dat hij jou in de greep houdt.

Angst omarmen betekent dus niet dat je hem fijn hoeft te vinden. Het betekent dat je jezelf toestaat om mens te zijn. Dat je voelt wat je voelt – en dat is genoeg.

En tóch… waarom het woord mantelzorger waardevol is

Misschien voel je weerstand bij dat woord. Dat snap ik. Het klinkt zakelijk en zwaar. Maar er zit ook een andere kant aan.

Als jij ooit steun zoekt – van een gemeente, een huisarts of online – dan helpt het wél om jezelf mantelzorger te noemen. Dáár zoeken instanties op. Dáár vind je regelingen, lotgenoten en praktische tips.

Het woord hoeft je identiteit niet te zijn. Jij blijft altijd vrouw van, dochter van, jezelf. Maar zie het woord mantelzorger als een zoeklicht. Een sleutel die deuren opent naar steun die je anders misschien niet vindt.

Jij mag kiezen

Voor mij is er geen goed of fout. Je mag jezelf vrouw van blijven noemen. Je mag zeggen dat je zorgt voor je man. En je mag jezelf mantelzorger noemen als dat beter past.

Het gaat er niet om welke titel je draagt, maar dat jij jezelf blijft zien in het geheel. Jij telt ook mee.
 

Ik kijk naar je op

Tot slot wil ik dit zeggen: ik kijk naar je op.

Ik kijk naar je op omdat jij elke dag opnieuw zorgt.
Ik kijk naar je op omdat jij er bent, vanuit liefde, trouw en verantwoordelijkheid.
Jij zegt misschien: “ik ben gewoon de vrouw van” of “ik ben gewoon de dochter van”.
Maar er is niets gewoons aan wat jij doet. Daar heb ik diep respect voor.

 Vraag aan jou: Hoe zie jij jezelf? Noem je jezelf mantelzorger, of liever vrouw van / dochter van? Wat roept dat bij jou op? 
PS: Ben je man en zorg je voor je partner of ouder? Vervang gerust “vrouw van/dochter van” door “man van/zoon van”. Het gaat om hetzelfde gevoel.