Een verhaal over dementie, verbinding en verder kunnen
Je zit aan tafel. Een arts heeft net verteld dat je dementie hebt. De woorden zijn duidelijk, maar je hoofd voelt mistig. Wat betekent dit? Wat moet je nu? Je kijkt opzij, naar degene die naast je zit. Die weet het ook niet precies. Jullie zijn samen — en toch voelt het alsof je er alleen voor staat.
De dagen daarna komen de vragen. Soms ben je bang, soms boos, soms verdrietig. En dan ineens heb je een gewone dag en lijkt er niets aan de hand. Je bent nog steeds jij. Alleen verandert er iets vanbinnen, zonder dat je precies weet hoe of wanneer.
Ook je naaste zoekt naar houvast. Die wil je helpen, overzicht houden, het juiste doen. Maar hoe doe je dat, als de toekomst onduidelijk is? Wat zeg je wél, wat niet? Wanneer pak je iets over, en wanneer laat je het even?
Langzaam leren jullie: het gaat niet om het perfecte antwoord. Het gaat om samen blijven zoeken. Elkaar blijven zien. Ruimte maken voor gevoel, ook als je het niet kunt uitleggen.
En dan is er iemand die luistert. Iemand die tijd neemt, die met je meedenkt. Iemand die jou helpt om helderheid te krijgen — of rust, of richting. Bij Gesprek en gevoel voor wie zorgt in Nijkerk bepaal jij zelf wat je nodig hebt: een goed gesprek, of juist een sessie met een paard waarbij je niets hoeft te zeggen.
Er is geen vast traject. Geen moeten. Je kiest zelf hoe vaak je komt, wanneer je begint en wat voor jou werkt. Ik ben Judith Bouw, en ik help mensen om opnieuw balans te vinden — met aandacht, eerlijkheid en overzicht.
Of je nu geraakt bent door een diagnose, zorgt voor een ander of gewoon even wil stilstaan: je bent welkom.
Je hoeft het niet alleen te doen. Hier mag je weer op adem komen, zodat je daarna zelf verder kunt.