Als de rollen verschuiven

Oktober staat voor mij in het teken van angst. Niet de angst voor een geluid in de nacht, maar de angst die zich laat voelen wanneer rollen veranderen.

Misschien herken je het. Jarenlang liep je samen een gelijk pad. Ieder deed zijn eigen dingen, jullie deelden verantwoordelijkheden. En dan komt er een moment dat jij steeds meer gaat overnemen. Eerst klein, later groter. Een afspraak plannen, een handeling doen, een beslissing nemen. Tot je merkt: ik doe het meeste alleen.

Dat schuurt. Het maakt onzeker. En soms ook angstig. Want blijf je nog wel partner, of word je verzorger? Hoe lang hou je dit vol?

Die vragen herken ik zelf ook, maar dan in een andere vorm. In de stal liet mijn merrie me dat zien. Haar veulen beet steeds tijdens het meelopen. Ik vond het zielig en probeerde van alles: afleiden, corrigeren, mezelf ertussen zetten. Wekenlang. Tot ik ineens dacht: dit is niet mijn taak.

De volgende dag zag ik hoe zij haar veulen zelf corrigeerde. Eén duidelijk signaal, en hij hield op. Het was niet aan mij om het op te lossen. De les was voor mij: blijf bij jezelf en doe wat van jou is.

In de zorg schuiven rollen vaak. Je neemt steeds meer over, omdat de ander het niet meer kan. Dat is de realiteit bij dementie. Maar tegelijk mag je jezelf blijven afvragen: wat is van mij, en wat niet? Waar kan ik terugstappen en de ander, hoe beperkt ook, zijn eigen plek laten?

Angst hoort bij die verandering. En toch: jij hoeft niet alles te dragen.

Vraag aan jou: Waar merk jij dat rollen veranderen, en wat roept dat bij je op?