Als zorgen je langzaam overneemt

Je begint met een paar kleine dingen. Even een ritje naar het ziekenhuis. Een boodschapje. Een telefoontje.
En voor je het weet, ben jij degene die alles regelt: de was, de medicijnen, de administratie — én het verdriet.

De opmerking die blijft hangen

“Je kiest er toch zelf voor?”
Alsof je niet mag klagen. Alsof je dit zélf wilde.
Maar wás het echt een bewuste keuze?

Heb je gekozen voor dag en nacht alert zijn?
Voor afspraken schrappen omdat je moeder een slechte dag heeft?
Of groeide je er stapje voor stapje in — vanuit liefde, loyaliteit en plichtsgevoel?

Onbegrip maakt het zwaarder

Je doet al zoveel. En dan komt daar ook nog het onbegrip bij:

• Vrienden die zeggen dat je “meer tijd voor jezelf moet nemen”, zonder te vragen hoe.
• Collega’s die zuchten als je weer eerder weg moet.
• Familie die zegt dat je ‘het zelf op je neemt’.

Het kan voelen alsof je er helemaal alleen voor staat.

Wat helpt?

• Praat met mensen die het begrijpen.
  Andere mantelzorgers, een coach, of iemand uit de zorg. Je hoeft het niet alleen te doen.
• Stel grenzen en bewaak ze.
  Niet iedereen hoeft alles te weten. Maar jouw ‘nee’ verdient respect.
• Wees mild voor jezelf.
  Je mag moe zijn. Je mag verdrietig zijn. Je mag ook even níét sterk zijn.

Jij staat niet alleen

Als coach én verzorgende weet ik:
Mantelzorgers zijn vaak onzichtbare helden.
Maar ook helden hebben steun nodig.

Wil je praten met iemand die je wél begrijpt?