Zorg je óók nog voor jezelf? Deze vraag lijkt op het eerste gezicht vriendelijk. Maar voor veel mantelzorgers voelt het als een klap in het gezicht. Want wanneer dan? Hoe dan? Waar dan? Je bent al blij als je even rustig kunt douchen. Toch stel ik diezelfde vraag regelmatig. Niet om je te wijzen op wat je niet doet. Maar om je te helpen zoeken naar wat nog wél kan. Zelfzorg is geen luxe Het woord ‘zelfzorg’ roept soms beelden op van een dag naar de sauna. Maar daar gaat het niet om. Zelfzorg is: even ademen. Een boterham eten zonder haast. Zeggen “nu even niet.” Een kwartier wandelen, een podcast luisteren, iets doen wat jóu opraapt. Waarom het zo belangrijk is? Omdat zorgen voor een ander niet vol te houden is als je jezelf vergeet. Ik zie het dagelijks in mijn werk als EVV’er: mantelzorgers die te lang...

Als zorgen je langzaam overneemt Je begint met een paar kleine dingen. Even een ritje naar het ziekenhuis. Een boodschapje. Een telefoontje. En voor je het weet, ben jij degene die alles regelt: de was, de medicijnen, de administratie — én het verdriet. De opmerking die blijft hangen “Je kiest er toch zelf voor?” Alsof je niet mag klagen. Alsof je dit zélf wilde. Maar wás het echt een bewuste keuze? Heb je gekozen voor dag en nacht alert zijn? Voor afspraken schrappen omdat je moeder een slechte dag heeft? Of groeide je er stapje voor stapje in — vanuit liefde, loyaliteit en plichtsgevoel? Onbegrip maakt het zwaarder Je doet al zoveel. En dan komt daar ook nog het onbegrip bij: Vrienden die zeggen dat je “meer tijd voor jezelf moet nemen”, zonder...

Zorgen én loslaten – hoe doe je dat? Mantelzorgen lijkt soms op een touwtrekwedstrijd met jezelf. Je wilt er zijn. Je wilt het goed doen. Je wilt niets missen. Maar ondertussen roept iets in jou ook: “Ik trek dit niet meer alleen.” En dan komt het schuldgevoel: “Mag ik dit wel denken?” Betrokken zijn zonder jezelf te verliezen Als EVV’er in de dementiezorg zie ik hoe zwaar mantelzorg kan zijn. Zorgen voor een ouder betekent vaak dat je niet alleen ‘doet’, maar ook ‘draagt’: de angst, het verdriet, de verantwoordelijkheid, de twijfels. Loslaten voelt dan als falen. Maar in werkelijkheid is loslaten vaak een daad van liefde. Wat betekent loslaten eigenlijk? Loslaten is níet: “Het zal me allemaal worst wezen.” Loslaten is:...

Wat als je ouder geen hulp wíl? Het gebeurt vaker dan je denkt. Een dochter belt mij op en zegt: “Ik zie dat het niet goed gaat met mijn moeder. Maar ze wil geen hulp. Ze zegt: ik kan het allemaal nog prima zelf.” En ondertussen? Ondertussen gaat het wél mis. Trots, angst en het gevoel van controle verliezen Veel ouderen willen geen hulp accepteren. Niet omdat ze het jou moeilijk willen maken, maar omdat hulp voelen als een verlies. Het voelt als: Toegeven dat ze het niet meer aankunnen De eerste stap richting het verpleeghuis De controle kwijtraken over hun eigen leven Soms lijkt het koppigheid. Maar meestal is het angst. Angst voor verandering. Angst dat anderen ineens alles overnemen. Angst om afhankelijk te worden. Of om vergeten te worden. Wat kun je doen als je...

Wanneer is het genoeg? In mijn werk als EVV’er in de ouderenzorg zie ik het vaak: mantelzorgers die nét iets te lang zijn doorgegaan. Die achteraf zeggen: “We waren er eigenlijk al overheen.” Ze wilden het goed doen. Liefdevol blijven zorgen. Maar ergens onderweg zijn ze zichzelf kwijtgeraakt. Het sluipt erin Je begint met wat hulp in huis. Dan kook je elke dag een warme maaltijd. Daarna regel je de was, de medicatie, het overzicht. Je gaat er ’s nachts naartoe als er paniek is. En je werk? Je eigen gezin? Dat schiet erbij in. Maar je denkt: “Ik moet dit kunnen. Het is mijn moeder.” Of: “Mijn partner heeft voor mij gezorgd. Nu ben ik aan de beurt.” Totdat je lichaam iets anders zegt. Je slaapt slecht. Je huilt vaker dan vroeger. Je wordt boos. Je vergeet...

Wanneer weet je dat het tijd is? Zorg je voor iemand met dementie? En vraag je je af of het nog wel veilig is thuis? Die twijfel ken ik maar al te goed. In het wooncentrum waar ik werk, zie ik het vaak gebeuren. Een partner of dochter brengt iemand bij ons. Moe. Verdrietig. Met een schuldgevoel. Alsof ze ‘te snel’ hebben opgegeven. Terwijl ze eigenlijk al te lang hebben volgehouden. De twijfel die vreet Er is veel weerstand tegen het verpleeghuis. En dat begrijp ik. In het nieuws zie je vooral tekorten, fouten en schrijnende verhalen. Maar dat is niet het hele beeld. In de praktijk zie ik ook dit: Mensen met dementie die verdwalen in hun eigen huis Die vergeten dat ze gegeten hebben Die gevaarlijke situaties creëren, zonder het te weten Partners die al maanden niet goed...