Zorgen én loslaten – hoe doe je dat?

Zorgen én loslaten – hoe doe je dat?

Mantelzorgen lijkt soms op een touwtrekwedstrijd met jezelf.
Je wilt er zijn. Je wilt het goed doen. Je wilt niets missen.
Maar ondertussen roept iets in jou ook: "Ik trek dit niet meer alleen."

En dan komt het schuldgevoel: "Mag ik dit wel denken?"

Betrokken zijn zonder jezelf te verliezen

Als EVV’er in de dementiezorg zie ik hoe zwaar mantelzorg kan zijn.
Zorgen voor een ouder betekent vaak dat je niet alleen ‘doet’, maar ook ‘draagt’:
de angst, het verdriet, de verantwoordelijkheid, de twijfels.

Loslaten voelt dan als falen.
Maar in werkelijkheid is loslaten vaak een daad van liefde.

Wat betekent loslaten eigenlijk?

Loslaten is níet: “Het zal me allemaal worst wezen.”
Loslaten is: erkennen dat je niet alles kunt oplossen.
Dat je een ander de ruimte geeft om te helpen.
En dat je óók goed voor jezelf moet zorgen om overeind te blijven.

Drie vragen die kunnen helpen:

1. Wat ligt echt bij mij, en wat niet?
   Niet alles wat misgaat, is jouw schuld of taak.

2. Wat heb ik nodig om vol te houden?
   Tijd voor jezelf is géén luxe. Het is nodig.

3. Durf ik hulp te vragen?
   Vaak wachten mensen te lang — tot ze zelf niet meer kunnen.

Een coach die naast je staat

In mijn werk als seniorencoach help ik mantelzorgers die op een kruispunt staan.
Die voelen: “Zo kan het niet langer.” Maar ook: “Ik wil geen afstand nemen.”

Samen zoeken we naar een manier waarop je zorg kunt blijven geven, zónder dat het alles van je vraagt.
Dat begint met een goed gesprek. Met ruimte voor jouw verhaal.

Wil je die ruimte ervaren? Plan gerust een kennismaking.
Je bent welkom op www.judithbouw.nl/contact.

Volgende week: ‘De buitenwereld begrijpt het niet altijd’
In het volgende blog schrijf ik over de onbegrip die mantelzorgers vaak ervaren: van collega’s, vrienden of familieleden die zeggen “je kiest er toch zelf voor?”