In mijn werk als EVV’er in de dementiezorg zie ik het vaak: mantelzorgers die nét iets te lang zijn doorgegaan. Die zeggen: "Achteraf gezien waren we er al overheen."
Ze wilden het goed doen. Liefdevol blijven zorgen. Maar ergens onderweg zijn ze zichzelf kwijtgeraakt.
Het sluipt erin
Je begint met wat hulp in huis. Dan kook je elke dag een warme maaltijd. Daarna regel je de was, de medicatie, het overzicht. Je gaat er 's nachts naartoe als er paniek is. En je werk? Je eigen gezin? Dat schiet erbij in.
Maar je denkt: "Ik moet dit kunnen. Het is mijn moeder."
Of: "Mijn partner heeft voor mij gezorgd, nu ben ik aan de beurt."
Totdat je lichaam iets anders zegt. Je slaapt slecht. Je huilt vaker dan vroeger. Je wordt boos. Je vergeet zelf ook dingen. En dan komt die vraag:
Ben ik nog aan het zorgen, of alleen nog aan het overleven?
Tijdig hulp vragen is géén zwakte
Soms denken mensen dat hulp vragen betekent dat ze gefaald hebben.
Maar juist het tegenovergestelde is waar: het is een teken van kracht. Van verantwoordelijkheid nemen voor je eigen grenzen.
En dat is belangrijk, want als jij uitvalt — wie zorgt er dan?
Een seniorencoach denkt met je mee
Als seniorencoach help ik je om overzicht te krijgen:
Wat kan nog wel?
Wat kun je anders doen?
Waar kun je hulp inschakelen?
Wat past bij jullie situatie, ook als je ouder (nog) niet naar het verpleeghuis wil?
Je hoeft niet te wachten tot het misgaat.
Een luisterend oor, zonder oordeel
Ik weet uit ervaring hoe moeilijk het is om je grenzen te erkennen. Daarom bied ik coaching aan die gewoon menselijk is. Zonder zweverigheid.
Met ruimte voor emoties én praktische oplossingen. Vaak is één gesprek al verhelderend.
Wil je het niet uitstellen tot het misgaat? Je bent welkom.
Kijk op www.judithbouw.nl/contact voor een kennismaking.
Volgende week: ‘Wat als je ouder geen hulp wíl?’
In het volgende blog deel ik verhalen en tips over wat je kunt doen als je vader of moeder zegt: “Ik heb geen hulp nodig”, terwijl jij ziet dat het niet meer gaat.