Column 1: “Ze roept au — en jij twijfelt”

“Ze roept au — en jij twijfelt”

Ze sloeg met haar hand op haar hoofd. Hard.
“AU! Ik heb hoofdpijn! Ik ga kapot!”
Ze bonkte. Riep. Huilde. De hele huiskamer keek.

Een collega filmde — want ja, zoiets moet je toch vastleggen.
De huisarts kwam. Maar toen hij er was?
Rust. Geen ‘au’, geen show. Alsof het nooit gebeurd was.

Maar wij wisten beter.
Want we zagen het.
We voelden het.

En toch... je twijfelt.

Tussen theatraal en echt zit soms één blik.
Je kent je bewoner. Je weet dat ze toneel kan spelen.
Maar wat als het geen toneel is?
Wat als je haar mist — als ze echt iets heeft?
Wat als dit wél het moment was om in te grijpen — en je deed het niet?

Je wil goede zorg geven. Altijd.
Alert zijn. Maar ook eerlijk.
Beschermen. Maar ook de rust bewaren.
Voor haar. Voor de groep. Voor jezelf.

En dan hoor je een collega zeggen:

“Wees nou eens stil. Je maakt de anderen onrustig.”

En iets in jou schrikt.
Want stel dat ze morgen overlijdt?

Gelukkig ben je niet alleen.
In zo’n moment is het alles tegelijk:
Angst. Frustratie. Verantwoordelijkheid. Mededogen.
En daarom ben je zó blij met collega’s.

Samen zie je meer.
Samen draag je meer.
Samen durf je ook te zeggen:

“Laten we even niets doen. Alleen maar kijken. En voelen.”

🧠 Vasculaire dementie – grillig en onverwacht

Deze mevrouw heeft vasculaire dementie — een vorm die grillig verloopt.
De doorbloeding van de hersenen is verstoord, en daardoor ontstaat schade.
Niet alles tegelijk, maar op verschillende plekken. En dat zie je.

Het ene moment is iemand helder, aanspreekbaar, rustig.
Het volgende moment is er complete ontregeling — huilen, roepen, slaan.
Emoties schieten alle kanten op. Gedrag verandert sneller dan jij kan bijhouden.

En net als je denkt: dit gaat helemaal mis,
zit ze een paar uur later op de bank.
Rustig.
Open.

“Wat een mooie bloemen,” zegt ze. Ze glimlacht.

En jij vraagt je af:
Wat was dat vanmorgen dan?

Toneel?
Ziekte?
Een roep om contact?

Je weet het niet.
Je voelt het alleen.

🤲 En toch blijf je

Want dat is wat we doen in de zorg.
We blijven.
We kijken.
We dragen.
We twijfelen.
We rapporteren wat we kunnen, en wat we durven.
We laten los. En we beginnen opnieuw.

📌 Reflectie

Deze column is voor collega’s in de dementiezorg.
Voor iedereen die de spanning kent tussen doen en niet-weten.
Tussen ‘goed zorgen’ en ‘niets zeker weten’.
En voor iedereen die zich dat ene moment herinnert:
dat je iets voelde,
maar even niet wist wat je moest doen.

Je was niet alleen.
Je bent het nog steeds niet.

⚠️ Disclaimer

Deze column is gebaseerd op praktijksituaties uit mijn werk als EVV’er in de dementiezorg. De beschreven persoon is een samengestelde casus uit meerdere ervaringen. De situatie is zodanig aangepast dat de privacy van betrokkenen volledig is gewaarborgd. Deze tekst is bedoeld voor reflectie, inspiratie en deskundigheidsbevordering onder zorgprofessionals. Ik schrijf vanuit mijn rol als zorgverlener, niet als arts. Er worden geen medische claims gedaan.