Zorgen. Twijfelen. Doorgaan.
Soms recht door. Soms linksaf. Maar altijd op weg naar wat wél werkt.
Eerlijke columns uit de dementiezorg — voor mantelzorgers en zorgprofessionals.
🟢 Over nabijheid, ruimte, regie en respect In mensentaal. Vanuit de praktijk. Voor wie er middenin staat.
Column: Wijsheid in de avond
Vanochtend werd ik geraakt door een gedicht van Bert Hellinger — ‘Wijsheid’. Hij schrijft over wat het betekent om iemand echt te zien. Zonder oordeel. Zonder iets te willen veranderen.
Die woorden kwamen binnen. Want gisteravond, tijdens mijn avonddienst, zag ik precies dat gebeuren.
Een bewoner — laten we haar Mevrouw S. noemen — liep al uren door de gangen. Tranen op haar wangen. “Wil je me helpen? Ik zoek...”, riep ze steeds weer. Maar wat ze zocht, kon ze niet meer benoemen. Haar benen wilden doorgaan, haar hart vroeg om rust. En haar ogen... die riepen het hardst van allemaal.
Toen ik eindelijk kon gaan zitten — gewoon, naast haar — gebeurde er iets. Ze bewoog nog steeds. Maar tussen het bewegen door waren er steeds langere momenten van stilte. Haar ogen werden zachter. Iets van rust kwam terug.
En ik dacht: “Mijn heden is haar verleden.” Zij zoekt wat ooit vertrouwd was. Een huis. Een stem. Een gevoel van thuiskomen. En ik ben daar nu. Zonder iets op te lossen. Gewoon aanwezig.
In zijn gedicht zegt Hellinger:
“Wijsheid betekent erkennen wat is, zonder iets toe te voegen of weg te laten.”
Dat is wat wij doen in de zorg. Of proberen te doen. En ook bij paardencoaching werkt het zo.
Want ook daar is er geen oordeel. Geen moeten. Het paard reageert puur op wat er ís. Het nodigt uit tot vertragen. Tot ademen. Tot opnieuw kijken.
En ineens zie je iets wat je eerder niet zag — in jezelf, of in de ander.
Wil je ontdekken wat paardencoaching voor jou kan betekenen?
🟢 Plan een gratis kennismaking via www.judithbouw.nl/contact
