Coaching met paarden is een deel van VOF Achterduijst

Mijn wens is om mensen te helpen, Ik werk al jaren aan “het bed” zoals ze dat noemen. Door  oprichten van de paardenmelkerij leerde ik dat er veel manieren zijn om mensen te helpen. Ik ontwikkelde mij op verschillende vlakken om een bedrijf als dat te kunnen hebben. Denk aan beheer website, maar ook het omgaan met de paarden, klanten, boekhouding er zijn veel uitdagingen geweest. Door verder te leren en mij te ontwikkelen leerde ik veel over mijzelf maar ook over mijn doel van het leven. De rode draad is echt mensen helpen. Omdat ik het leuk vind om mensen te helpen was ik al heel veel mensen gaan coachen. Doordat ik al veel met paarden werk was en stap om paardencoach te worden een hele logische stap. De waarden die de paarden bij een coaching hebben is zo mooi ze laten echt alles zien. Prachtig zo puur dat de paarden zijn. Werken als coach is een vrij beroep. Ik vind het voor mijzelf belangrijk dat weet wat ik doe als ik mensen coach, ik wilde de opleiding doen omdat ik geen hobby coach meer wil zijn maar serieus mensen helpen. Nieuwe inzichten geven, de touwtjes in eigen hand laten nemen. Of in paarden taal de teugels laten vieren of aantrekken. De opleiding voor paardencoach is intensief, je staat zelf regelmatig bij het paard die alles laat zien waar je nog even aan mag werken.
Verder wilde ik ook technieken leren om mooie gesprekken te kunnen hebben met mensen. Ik heb de opleiding tot NLP practitioner gedaan.

Mijn levens loop als verzorgende IG ik werk nu als vig* in een kleinschalig particulier woonzorgcentrum. Ik luister naar de naam zuster, verpleegster, mevrouw, meneer en natuurlijk ook naar Judith. In januari 2020 ben ik intramuraal aan het werk gegaan, ik heb vanaf de leeftijd van 19 tot mijn 47 extramuraal gewerkt. Mijn opleiding begon op 16 jarige leeftijd. Ik wilde graag zorgen en in die tijd was het leukste wat ik kon verzinnen werken met baby’s.  Na de driejarige opleiding met verschillende stages extramuraal en intramuraal heb ik gekozen om als kraamverzorgster te gaan werken. Na 8 jaar kraam ben ik overgestapt naar wat meer regelmaat. Op roosterwerken is dan al een hele verademing. Ik heb in verschillende bedrijven als uitzendkracht gewerkt tot ik het juiste bedrijf voor mij had gevonden. Een thuiszorgorganisatie, tijd voor de mensen en tijd voor mij als zorgmedewerker. Tijden veranderen en na 17 jaar in de thuiszorg was ik toe aan wat anders veilig binnen de muren van een instelling gezellig kletsen met collega’s en geen vijftien cliënten langs in 3 uur. Mijn kinderen zijn nu al groot en werken zelfs al, door de keuze om thuis een boerderij te hebben ben ik avonden blijven werken. Overdag let ik op de paarden en in de avond  even er uit en gezellig voor “mijn” mensen zorgen. Ik geniet hier vol op van. Zorgen zit in mijn bloed en wil niet anders. Toch word het mij wel moeilijk gemaakt om deze behoefte vol te houden.
 “Ik kreeg angst om in de avonds op straat te lopen”
Waarom na zoveel jaar van buiten werken naar binnen werken dat gaat toch bijna niet. Nee het is inderdaad heel moeilijk. Het is wennen de collega’s de vier muren.  Ik had wat, als je ze beschrijft onnozele akkefietjes, met een buur die meende dat hij mee moesten denken waar de auto geparkeerd moet worden. Het klinkt een beetje raar maar als de route druk was bezocht je twintig cliënten dit houd in dat je twintig keer een parkeerplaats zoekt als je dan denkt als er maar geen mensen last van mijn auto hebben. Ik ben zo weer terug maar als er dan iemand bij je auto stond. Ja het is nog heel druk op straat, er lopen altijd mensen. Voor mij werd het een ding. Of dit was de spreekwoordelijke druppel
Je snapt zelf wel dat je alle aandacht aan je cliënten wil geven maar als je dienst langer duurt door een boze buur dat is te gek. Voor cliënten was het wel normaal de planning was zo strak en ik kletste veel te graag met als gevolg dat ik altijd uitliep. Om mijn werk toch te kunnen doen ben ik op een weerbaarheid training gedaan. Dat hielp goed ik kreeg verschillende technieken die in oefen situatie top zijn in de praktijk wel eens lastig. Een zin bleef bij uit die training:  je hoeft het niet op te zoeken.
Bij weerbaarheidstraining zaten we met een groep van 20 zorgmedewerkers allemaal thuiszorg, ik had mijn verhaal maar verschillende verpleegkundige waren aangevallen door cliënten, werden uitgescholden door mantelzorgers of familie van cliënten. Wij mensen dit de zorg ervaren dit als gewoon. Nou dat is het NIET. Gelukkig hoor je nu veel mensen er over praten dat het niet gewoon is. Er komt steeds meer aandacht voor. Het is niet gewoon dat je een mim* in moet vullen, het is jammer dat het nodig is en ik denk dat je zeker een paar keer geen mim hebt ingevuld omdat je dacht het ligt aan mij, of het hoort er bij.
*mim melding incident medeweker
Solliciteren in deze tijd is niet zo moeilijk  net als aangenomen worden er is een tekort zorgmedewerkers.
Ik kwam uit bij een particulier zorgcentrum werkt daar net 3 maanden en toen corona.
In maart 2020 druppelde de informatie mondjes maat binnen, een ding was duidelijk als je corona opliep ging je dood. Dat hakte er bij mij ook echt in. Je wist niet wat wel en niet kon. Je moet naar je werk dat werd overal gemeld en gezegd. Veel mensen gingen thuis werken met alle hobbels van dien en zijden jij boft maar dat je nog naar je werk mag. Ja… echt boffen. De eerste bewoner werd verdacht van corona. Dat was da