Wat een voorrecht om dit werk te mogen doen

Wat een voorrecht om dit werk te mogen doen

Soms vergeet ik even hoe bijzonder mijn werk eigenlijk is.
Tot ik weer in de bak sta, met een paard dat me herinnert aan wat echt is.

Deze week mocht ik weer een paardencoachingssessie begeleiden.
Het blijft me raken hoe uniek elke ontmoeting is.
Geen enkele sessie lijkt op een andere.
Het is steeds een nieuw gesprek — niet met woorden, maar met aanwezigheid.

Er is dat moment dat je samen in een soort bubbel stapt:
de coachee, het paard en ik.
De wereld valt even stil.
Je merkt dat er iets begint te verschuiven, zonder dat je precies kunt zeggen wat.
En dan, net zo vanzelfsprekend, wordt het weer rustig.
Alsof alles zijn plek weer vindt.

Wat me elke keer verbaast,
is hoeveel energie ik er zelf van krijg.
Na een sessie voelt mijn lichaam ontspannen, mijn hoofd helder.
Ik heb alleen maar gekeken, gevoeld, en ruimte gehouden.
Het paard deed het echte werk.
Wat moet het dan wel niet doen met degene die écht in het veld stond?

Dat blijft voor mij het mooiste aan dit vak:
dat iets zo eenvoudig en puur zoveel kan losmaken.
Zonder oordeel, zonder haast, zonder plan.

Ik hou ervan.
En ik hoop dat ik dat nog heel lang mag blijven doen.

Dankbaar voor wat paarden laten zien —
stil, eerlijk en precies op het juiste moment.